Ιωάννα Χατζηιωάννου
Χάλκινο Μετάλλιο, 19 Σεπτεμβρίου 2000, Ιωάννα Χατζηιωάννου Κατ. 63κ. Σίδνεϊ 2000
Η Γιάννα Χατζηιωάννου αρκετούς μήνες πριν το Σίδνεϊ πίστευε ότι θα κατακτούσε ένα από τα τρία μετάλλια της κατηγορίας 63κ. Ένας τραυματισμός στη μέση όμως, έφερε μέσα της και σε πραγματική διάσταση το μικρόβιο της αμφιβολίας και χρειάστηκε τρομερή προσπάθεια από τον προπονητή της Χρήστο Ιακώβου να την πείσει ότι μπορεί να φθάσει στη διάκριση. Από την αρχή του αγώνα, το αρασέ, ήταν φανερό πώς οι δύο πρώτες θέσεις είχαν ονοματεπώνυμο ήδη και θα ανήκαν στην Κινέζα Χσιάο Τσέν και την Ρωσίδα Βαλεντίνα Πόποβα που ξέφυγαν 15 και 10 κιλά αντίστοιχα από την Ελληνίδα πρωταθλήτρια. Μάλιστα η πρώτη με 112.5κ δημιούργησε νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Απέμενε λοιπόν, όπως έδειχνε η κατάσταση η αθλήτρια από την Ταιλάνδη, η Σαιπάν Ντετσαένγκ που μπορεί να είχε πάρει προβάδισμα δυόμιση κιλών στο αρασέ αλλά ήταν ασταθής στο ζετέ και βαρύτερη της Χατζηιωάννου σε σωματικό βάρος. Ο Ιακώβου έψαχνε την ισοβαθμία και όλη η τακτική του στράφηκε στη πίεση της Ντετσαένγκ.
Το αρασέ ολοκληρώθηκε με 97.5κ για την Γιάννα και η πρώτη προσπάθεια στο ζετέ ήταν στα 117.5κ , πετυχημένη. Η Ταιλανδέζα απάντησε γρήγορα με 120κ και το μετάλλιο έφευγε από την Ελλάδα κατά πέντε κιλά. «Φύγε στο πλατό, σήκωσε τα 125κ και θα πάρεις το μετάλλιο» της είπε ο Ιακώβου. Η Γιάννα ξέχασε τους πόνους στα αποδυτήρια, σήκωσε τα 125κ και στη συνέχεια είδε την αντίπαλο της να αποτυγχάνει στα 125κ και στα 127.5κ. Το χάλκινο μετάλλιο ήρθε στην Ελλάδα αφού η Γιάννα ήταν ελαφρύτερη κατά 560 γραμμάρια σε σωματικό βάρος. Η κατάταξη Τσέν (Κίνα) 242.5 Πόποβα (Ρωσία) 235 Χατζηιωάννου (Ελλάς) 222.5 Ντετσαένγκ (Ταϊλάνδη) 222.5 Κίμ (Β. Κορέα) 205 Φίλιπς (Αυστραλία) 190 Πέρες (Ισπανία) 187.5 Κόπελ (Αργεντινή) 182.5 Ταουάι (Φίτζι) 165.
Τι είπε..
«Οι προπονητές μου πίστευαν περισσότερο σε μένα από ότι εγώ στον εαυτό μου. Με ανέβασαν ψυχολογικά και με ανάγκασαν έτσι να ξεχάσω τους πόνους. Στη προσπάθεια μου στα 125κ, ένοιωσα ότι μπορούσα να τα σηκώσω. Είχα πέντε έγκυρες προσπάθειες στις πέντε, παρά τον τραυματισμό μου και αυτό είναι τρομερά σημαντικό για ένα αθλητή. Ο Ιακώβου μου είπε ότι με τόσα προβλήματα, ο Θεός θα με λυπηθεί και θα μου χαρίσει κάτι καλό. Δεν τον πίστεψα αλλά είχε απόλυτο δίκιο τελικά. Είδα την τελευταία προσπάθεια της Ταϊλανδέζας από το μόνιτορ και είχα τρελαθεί από την αγωνία μου».
19 Σεπτεμβρίου 2000