Γιώργος Χατζηιωαννίδης
Χάλκινο Μετάλλιο, Ιούλιος 1980, Γιώργος Χατζηιωαννίδης, Κατ. 62κ. ελευθέρα πάλη. Μόσχα 1980
Το 1980 ξεκίνησε πολύ άσχημα για τον Γιώργο Χατζηιωαννίδη που ένοιωθε πόνους στο πόδι αλλά είχε πάρει και αρκετά κιλά, σε τέτοιο σημείο που ήταν αδύνατο να αγωνιστεί πάλι στη κατηγορία 57 κιλών. Τελικά ταξίδεψε στη Μόσχα με πλάνο να μείνει εκεί μετά τους αγώνες και να υποβληθεί σε εγχείριση από την Σοβιετική γιατρό Μιρόνοβα. Η τύχη όμως στάθηκε στο πλευρό του, αγωνίστηκε στη κατηγορία 62 κιλών και είχε 12 αντιπάλους. Η κλήρωση βοήθησε αρκετά και ο Έλληνας πρωταθλητής ξεκίνησε με τρείς νίκες επί του Βρετανού Ασπεν, του Μάνγκα από το Καμερούν και του Τίνχ από το Βιετνάμ. Η συνέχεια δεν ήταν ευχάριστη, ισάριθμες ήττες τον έβγαλαν από τη τροχιά μεταλλίου και όλα πλέον κρινόταν από τις ικανότητες των αντιπάλων του. Έχασε από τους Κασκαρέρ (Κούβα), Αμπούσεβ (Σ. Ένωση) και Ντούκοφ (Βουλγαρία). Στα τελευταία παιχνίδια, αν ο Αμπούσεβ κέρδιζε τον Κασκαρέτ και ο Ντούκοφ τον Ρουμάνο Σουτέου, τότε ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης θα κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο. Και οι δύο ήταν τα φαβορί, κέρδισαν και η Ελλάδα πρόσθεσε άλλο ένα μετάλλιο στη συλλογή της.
Η κατάταξη Αμπούσεφ (Σ.Ενωση) Ντούκοφ (Βουλγαρία) Χατζηιωαννίδης (Ελλάς) Φονσέκα (Κούβα) Σουτέου (Ρουμανία) Νιασαναργκάι (Μογγολία) Ασπεν (Μ.Βρεττανία) Σάλονται (Ουγγαρία).
Τι είπε..
«Είχα δηλωθεί για τα 57κ αλλά λόγω προβλημάτων εγώ ήθελα να παίξω στα 62κ. Πήγα τότε στην ΕΟΕ και είπα: “Είμαι 28 χρονών, έχω τρία παιδιά, πέστε μου αν θα πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες”. Με έστειλαν και κανείς δεν έχασε. Παρά τους πόνους στο πόδι μου πάλεψα όσο καλύτερα μπορούσα. Βοήθησε λίγο και η τύχη και πήρα το μετάλλιο. Κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου. Το μετάλλιο ήρθε λίγες μέρες μετά το χρυσό του Μυγιάκη και ο ενθουσιασμός στην ελληνική αποστολή ήταν απίστευτος. Το βράδυ των τελικών, η ελληνική πρεσβεία έκανε δεξίωση προς τιμήν μου, όλοι ήταν με κοστούμια και γραβάτες και εγώ πήγα κατευθείαν από το στάδιο , ιδρωμένος, με τις φόρμες αλλά και με το μετάλλιο μου. Συγκλονιστικές στιγμές, δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου».
Ιούλιος 1980