Χρυσό Μετάλλιο, 31 Ιουλίου 1992, Κατ. 82.5κ. Χρειάστηκε να περάσουν 88 ολόκληρα χρόνια για να κατακτήσει η ελληνική άρση βαρών και πάλι ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο (Κακούσης 1904). Μία νίκη που ήρθε μάλιστα, απρόσμενα για τους πολλούς, με πολύ κόπο, αγωνία, σασπένς και βέβαια θαυμάσια τακτική από πλευράς του ομοσπονδιακού προπονητή Χρήστου Ιακώβου. Την άνοιξη του 1992, στη πόλη Σέκσαρντ της Ουγγαρίας ο Πύρρος Δήμας, 21 χρονών, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και έδειξε τα πρώτα δείγματα της αξίας του. Νικητής αναδείχθηκε ο Ρώσος Σαμάντοφ, εκπρόσωπος της ενωμένης ομάδος των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, με 370 κιλά σύνολο. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Πολωνός Σέμιον με 367.5κ όσα ακριβώς σήκωσε και ο Δήμας που ήταν όμως κατά τι βαρύτερος του Πολωνού σε σωματικό βάρος. Στη Βαρκελώνη στη κατηγορία 82.5κ μετείχαν 31 αθλητές από 26 χώρες και ο συναγωνισμός αναμενόταν ιδιαίτερα σκληρός. Οι τρεις αθλητές ήταν φυσικά ανάμεσα στα φαβορί και μαζί τους ο Βούλγαρος Μπρατόιτσεφ που είχε ειδικότητα το αρασέ αλλά μειονεκτούσε στο ζετέ. Πύρρος Δήμας και Κριστόφ Σιέμιον είχαν ζυγιστεί ακριβώς το ίδιο σε σωματικό βάρος ενώ ο Ιμπραχίμ Σαμάντοφ, χρυσός παγκόσμιος πρωταθλητής το 1991, βρέθηκε 50 γραμμάρια βαρύτερος τους.
Χαίρομαι γιατί χάρισα στην πατρίδα μου το χρυσό μετάλλιο, που τόσο πολύ ήθελαν όλοι. Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο αν είχα σηκώσει και τα 207.5 κιλά. Ήρθα στην Ελλάδα γιατί είμαι Έλληνας, πάντα ήμουνα Έλληνας, τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου. Το ίδιο ο παππούς μου, το ίδιο ο προπάππους μου. Είναι τρομερό το συναίσθημα να κερδίζεις χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα. Αφιερώνω την επιτυχία μου στην Ελλάδα και στους Έλληνες φιλάθλους. Έμαθα ότι είχαμε 88 χρόνια να πάρουμε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στην άρση βαρών, Είμαι σίγουρος ότι στη συνέχεια θα κερδίσουμε και άλλα μετάλλια και με άλλους αθλητές. Σκέφτομαι και τους αντιπάλους μου που έχασαν τον αγώνα εξαιτίας λίγων γραμμαρίων σε σωματικό βάρος. Είναι πραγματικό οδυνηρό, δουλεύεις σκληρά, δεν κοιμάσαι τα βράδια από τους πόνους και όμως χάνεις έτσι μία νίκη. Τα ήξερα όλα αυτά για αυτό και φρόντισα με κατάλληλη δίαιτα να ζυγιστώ πολύ ελαφρύς
31 Ιουλίου 1992
Είμαι πανευτυχής. Είναι μεγάλη υπόθεση να κερδίζεις δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Νοιώθω περήφανος για την επιτυχία μου αυτή. Ο αγώνας ήταν δύσκολος αλλά το καλό για μένα ήταν ότι ξεκαθάρισα την υπόθεση από νωρίς, από τη κίνηση του αρασέ και έτσι δεν είχα και καθόλου άγχος. Ένοιωθα ότι έχω τρομερές δυνάμεις. Στο ζετέ ξεκίνησα χαμηλά, από τα 202.5 κιλά, για να εξασφαλίσω το χρυσό μετάλλιο. Νομίζω ότι σήμερα μπορούσα να είχα σηκώσει 182.5κ αρασέ και 217.5κ ζετέ. Ήμουν σε εκπληκτική κατάσταση. Ο Χούστερ είναι σπουδαίος αντίπαλος αλλά σήμερα παρουσιάστηκε πολύ νευρικός στο αρασέ
26 Ιουλίου 1996
Νοιώθω ευτυχισμένος και τρομερά περήφανος από τη νίκη μου. Ήθελα τόσο πολύ αυτό το χρυσό μετάλλιο. Δυστυχώς στο αρασέ ήμουνα εκτός αγώνα και κινδύνεψα σοβαρά να αποτύχω, αν και δεν πίστευα ότι δεν θα σήκωνα τελικά τα 175κ. Στο Σίδνεϊ ήρθα με στόχο να πετύχω νέα παγκόσμια ρεκόρ και όχι να παλεύω να μείνω “ζωντανός” στον αγώνα. Ευτυχώς γρήγορα συνήλθα και μετά τη πρώτη μου προσπάθεια στα 210κ του ζετέ ένοιωσα ότι βρήκα τη καλή μου ψυχολογία και τις δυνάμεις. Τότε κατάλαβα ότι αν δεν κάνω κάποιο λάθος , θα κερδίσω τον αγώνα. Όσα κιλά και αν χρειαστεί να σηκώσω. Πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω και 217.5κ αν χρειαζόταν. Ο αγώνας όπως είδατε ήταν τρομερά δύσκολος αλλά εμένα μου έδωσαν κουράγιο οι φίλαθλοι αλλά και οι αντίπαλοι μου, που κάποια στιγμή έδειξαν ότι δεν με υπολογίζουν, μετά το αρασέ φυσικά
23 Σεπτεμβρίου 2000
Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Οι στιγμές που έζησα είναι μοναδικές, περίμενα κατά κάποιο τρόπο κάποιες εκδηλώσεις για το αντίο μου αλλά όχι τέτοια γιορτή. Ευχαριστώ όλους τους Έλληνες, ποτέ δεν θα ξεχάσω όσα περάσαμε μαζί. Ο αγώνας ήταν πολύ δύσκολος από την άποψη ότι εγώ είχα τα γνωστά προβλήματα τραυματισμού. Δοκίμασα σε κιλά που δεν έκανα φέτος στην προπόνηση. Πάλεψα για το χρυσό μετάλλιο, αυτό ήθελα αλλά δεν άντεξε το πόδι μου, ούτε το χέρι μου. Όταν μπήκα στο πλατό για την τελευταία μου προσπάθεια είχα πίστη ότι θα τα κατάφερνα και πάλι. Ξέρω ότι οι φίλαθλοι θα με αποχαιρετούσαν με αυτόν τον τρόπο ακόμα και αν δεν είχα πάρει ένα μετάλλιο. Μπορεί να είναι χάλκινο αλλά ήρθε μέσα στη πατρίδα μου
21 Αυγούστου 2004